Είναι κάτι που με απασχολεί εδώ και πολύ καιρό μα προσπαθώ να το καλύψω με άλλες σκέψεις και αναζητήσεις γιατί με πονάει. Όλους μας πονάει αυτό που δεν μπορούμε να αποδεχτούμε. Και εγώ δεν μπορώ να αποδεχτώ αυτό που έχει γίνει ο κόσμος γύρω μου. Δεν ζούμε σε δύσκολους καιρούς, εμείς έχουμε γίνει δύσκολοι. Και απαράδεκτοι κατά τη γνώμη μου. Ζηλεύουμε οποιονδήποτε βλέπουμε να πηγαίνει μπροστά και, κάτι αναπόφευκτο, την πρόοδο, καταδικάζουμε. Μασάμε την καραμέλα της οικονομικής κρίσης και, βολεμένοι στην μιζέρια που μας πουλάνε, κρίνουμε αυτούς που έχουν το θάρρος να κυνηγήσουν τα όνειρά τους και να είναι αληθινοί. Ο Κρισναμούρτι πολύ σωστά είπε πως η κρίση που βιώνουμε είναι μια κρίση συνείδησης. Πώς όχι όταν ενοχλεί το χαμόγελό μου; Πώς όχι όταν είμαι ευγενική και μου απαντάνε με αγένεια; Πώς όχι όταν χαίρομαι τη ζωή και κάνουν τα πάντα για να με κατεβάσουν από το συννεφάκι μου; Δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι θα φοβόμουνα να πω πως είμαι ευτυχισμένη. Δεν πίστευα ποτέ πως θα δω τους