Μόνο όταν έβλεπε απανθρωπιά ο πάπα έχανε την παιχνιδιάρικη ικανότητά του να συγχωρεί. Την κακία την αντιμετώπιζε με αποστροφή. Τα χαρούμενα γαλανά μάτια του κατσούφιαζαν στο άκουσμα μοχθηρών πράξεων: "Κακό ζώο; Τι πάει να πει κακό ζώο;" Έτσι έλεγε στα γίντις: "Μα κανένα ζώο δεν είναι κακό. Τα ζώα δεν ανακάλυψαν ακόμα την κακία. Η κακία είναι δικό μας μονοπώλιο, η υπεροψία του δημιουργήματος . Μήπως παρ' όλα αυτά εκεί στον παράδεισο φάγαμε το λάθος μήλο; Μήπως ανάμεσα στο δένδρο της ζωής και της γνώσης φύτρωσε εκεί ακόμα ένα δέντρο, δηλητηριώδες, που δεν αναφέρεται στη Βίβλο, το δένδρο του κακού"[....],"κι εμείς κατά λάθος φάγαμε απ'αυτό; Εκείνος ο πονηρός όφις εξαπάτησε την Εύα, της υποσχέθηκε πως ήταν το δέντρο της γνώσης, αλλά την οδήγησε κατευθείαν στο δέντρο του κακού. Άν είχαμε στ' αλήθεια φάει μόνο από τα δένδρα της ζωής και της γνώσης, ίσως να μην μας έδιωχναν καν απ' τον παράδεισο;" Και μετά, πάλι με τα γαλανά του μάτι