Η μόνη Δύναμη

Noell S. Oszvald

"Ο Μέλιος απ'τη θέση του έμεινε στην αρχή άφωνος. Ύστερα,άρχισε σιγά σιγά να καταλαβαίνει...

Κάποιοι άνθρωποι, που δεν ήξερε ποιοί, ούτε για ποιό λόγο, σκάβανε ανάμεσα απ'τους ανθρώπους χαντάκια, σήκωναν αξεπέραστα βουνά. Ποιοί ήταν και γιατί το κάνανε; Ένα μόνο καταλάβαινε. Ότι σ'αυτή τη ζωή είχε ο καθένας τη θ έ σ η του, που δεν ήταν όμοια για όλους. Τώρα, ποιός ήταν αυτός που μοίραζε τις θέσεις;.....Μήπως ο θεός; Μα οι μεγάλοι, εξόν απ' τ' άλλα κακά που κάνανε, κάνανε και τούτο: Φτιάξανε το θεό σύμφωνα με το μπόι τους και δεν περίσσευε θεός για παιδιά.

Του'ρθε να ξεφωνίσει. Να ξεφωνίσει την αδικία. Ύστερα έσφιξε τα χέρια του. Και τότε, για πρώτη φορά, ανακάλυψε ότι η μόνη δύναμη, που μπορούσε να στηρίζεται, ήταν μες στα χέρια του. Ήταν ο ε α υ τ ό ς του. Ο μικρός φτωχός, εαυτός του. Κανένας άλλος."

Μενέλαος Λουντέμης, <Ένα παιδί μετράει τ'άστρα>, Εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας

Oli McAvoy ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ (XV) Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, ν'ακριβολογώ μες στα μυστήρια. Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας. Άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα. Άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι. Άλλο τα σπλάχνα και άλλο τα σωθικά. Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω,που -αλίμονο-τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος,έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κάθε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει. Θέλουμε-δε θέλουμε, αποτελουμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ'αυτο που μας συντηρεί και σ'αυτο που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο,που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό, το θνησιμαίο,αείζωο. Και χρωστάμε στην διάρκεια μιας λάμψη...

Διαβάστε περισσότερα

Η λίστα της ευτυχίας

Τ ο τραγούδι έχει κολλήσει στο repeat και όμως, κάθε φορά νιώθω και κάτι διαφορετικό ακούγοντάς το. Και μία απ’ αυτές αισθάνθηκα πως θέλω να γράψω γι’ αυτά που με κάνουν ευτυχισμένη και έτσι να τους πω ευχαριστώ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ… Στον άνθρωπο που περίμενα να έρθει και δεν ήρθε ποτέ και έτσι έδωσε την ευκαιρία σε άλλους ανθρώπους να με πλησιάσουν και να πάρουν αυτά που είχα για να τα δώσω. Στον έρωτα που είμαι ερωτευμένη μαζί του και δεν το ξέρει. Γιατί κάποιες φορές το να το σκέφτεσαι είναι πιο δημιουργικό απ’ το να το ζεις. Σε εκείνους που προσπάθησαν να δυσκολέψουν τη ζωή μου με την κακία τους και δεν με έκαναν ίδια με αυτούς. Στην απόφαση μου να μείνω ‘εγώ’ και ν’ αντέξω την κακεντρέχειά τους αντί να αλλάξω ώστε να με αφήσουν ήσυχη. Στους δικούς μου ανθρώπους που με αποδέχονται, με ανέχονται και στέκουν διακριτικά κάπου μακριά μα πάντα εδώ, με την αγάπη τους να με περιμένει. Στους κριτές μου που μου δίνουν αξία. Στα συναισθήματά μου που κ...

Διαβάστε περισσότερα

Απόψε..

"Να θυμάσαι την αποψινή βραδιά.... Γιατί το παντοτινό εδώ αρχίζει.."

Διαβάστε περισσότερα

Μαύρη Κουκουβάγια

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου