Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η δύναμη

Κυνηγάς τα όνειρα τ' άπιαστα
μα του χρόνου γυρνάνε οι κλεψύδρες
και ξυπνάς βουτηγμένος σε κλάματα
όταν όλα έχουν γίνει ρυτίδες.

Ψάχνεις το άλλο, το ξένο, το άγνωστο
τη σημαία σηκώνεις και φεύγεις
μα η ψυχή σου δε φτάνει το άβατο
τι είναι αυτό που στ' αλήθεια γυρεύεις;

Σ' ένα δρόμο βαδίζεις μονάχος σου
όλοι γύρω ύποπτα σε κοιτάνε
τους φωνάζεις, καλείς για βοήθεια
μα το μόνο που ξέρουν-χτυπάνε.

Την αλήθεια αντικρύζεις κατάματα
εκείνη που κάπου βαθιά σου φοβάσαι
τις πληγές δεν τις κλείνουν τα ράμματα
και δε μπορείς ήσυχος να κοιμάσαι.

Μα είναι θάλασσα η δύναμη μέσα σου
να θυμάσαι κάθε λίγο όταν πέφτεις
κύμα σηκώνει μέσα στις φλέβες σου
στην ακτή να σε βγάλει ν' αντέχεις!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας

Oli McAvoy ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ (XV) Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, ν'ακριβολογώ μες στα μυστήρια. Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας. Άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα. Άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι. Άλλο τα σπλάχνα και άλλο τα σωθικά. Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω,που -αλίμονο-τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος,έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κάθε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει. Θέλουμε-δε θέλουμε, αποτελουμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ'αυτο που μας συντηρεί και σ'αυτο που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο,που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό, το θνησιμαίο,αείζωο. Και χρωστάμε στην διάρκεια μιας λάμψη

Το ασημένιο μονοπάτι

"Στάθηκε στο παράθυρο της παιδικής του κάμαρας και κοίταξε την Αραβική Θάλασσα. Είχε σχεδόν πανσέληνο · το φεγγαρόφωτο, όπως απλωνόταν απ' τα βράχια που δέσποζαν πάνω απ' το Δρόμο των Σκανδάλων, δημιουργούσε την ψευδαίσθηση ενός ασημένιου μονοπατιού, ενός δρόμου που οδηγεί σε μια χώρα μαγική. Κούνησε το κεφάλι · δεν πίστευε πια στα παραμύθια. Η παιδική ηλικία είχε παρέλθει,και η θέα απ' το παράθυρο δεν ήταν πια παρά ένας παλιός και συναισθηματικός απόηχος. Στο διάβολο να πάει!Ας έρθουν οι μπουλντόζες. Αν το παλιό αρνείται να πεθάνει, δεν μπορεί να γεννηθεί το νέο." Σατανικοί Στίχοι, Σαλμάν Ρούσντι

Να λες ουρανός!

"Να λες ουρανός και ας μην είναι."                                                                                                                     Γιάννης Ρίτσος